1. Wagony silnikowe.

W 1893 roku dostarczono 40 wagonów silnikowych (numery 1-40). Były wybudowane w 1892 roku w firmie Herbrand w Kolonii. Podwozia do nich prawdopodobnie wytworzono w Bergische Stahlindustrie w Remscheid. Wyposażenie elektryczne pochodziło z AEG. Wagony posiadały z boku 6 wąskich okien zaokrąglonych z góry, rozstaw osi 1800 mm, 20 miejsc siedzących na dwóch ławkach wzdłuź pudła, 12 miejsc stojących na pomostach, 2 silniki o mocy 12 KM, hamulec ręczny i awaryjne elektromagnetyczne hamulce zwarciowe. W 1896 roku doszło 15 dalszych wagonów (numery 101-105) o takim samym wyglądzie jak poprzednie, jednak z lepszym podwoziem i mocniejszymi silnikami. W 1898 roku tabor powiększył się o kolejne 20 wagonów (numery 116-135), mogących ciągnąć 2 przyczepy. Wagony posiadały 4 szerokie okna w ścianach bocznych przedziału pasażerskiego, wysokie świetliki dachowe, otwory wentylacyjne w ścianach czołowych świetlików oraz powiększone platformy. W 1899 roku przybyło jeszcze 10 podobnych wagonów (numery 136-145). W 1902 dostarczono 5 nowych czterookiennych pudeł na potrzeby modernizacji wagonów sześciookiennych. Zdemontowane sześciookienne pudła wykorzystano do budowy doczep.

2. Wagony doczepne zamknięte.

W 1893 roku dostarczono 25 wagnonów doczepnych zamkniętych. Wagony te posiadały 20 miejsc siedzących i 16 miejsc stojących na pomostach. W następnym roku przybyło 5 kolejnych takich samych wagonów (numery 81-85). W latach 1897-1898 tabor powiększył się o dalsze 15 wagonów tego typu (numery 186-200). W 1902 roku z pudeł 5 sześciookiennych wagonów silnikowych zbudowano doczepy (numery 251-255), do których podwozia wykonała firma Trelenberg we Wrocławiu.

3. Wagony doczepne letnie.

W 1894 roku dostarczono 15 wagonów doczepnych letnich (numery 66-80). W kolejnych latach do 1900 roku stan inwentarzowy tych wagonów szybko wzrastał – w 1895 roku o 10 (numery 151-160), w 1896 roku o 5 (numery 161-165), w latach 1897-1898 o 20 (numery 166-185), w 1898 roku o 5, w 1899 o 15 i w 1900 o 15. Wszystkie te wagony posiadały 28 miejsc siedzących na ławkach poprzecznych i 16 miejsc stojących na pomostach, rozstaw osi 1700 mm, długość z pomostami 7000 mm. Poprzeczne ławki miały przesuwne oparcia umożliwiające pasażerom siedzenie w kierunku jazdy. Wzdłuż wagonu po obu jego stronach zamontowane były kładki ułatwiające wsiadanie i wysiadanie oraz poruszanie się konduktorowi. W celu ochrony przed słońcem, wiatrem i deszczem wagony te początkowo posiadały boczne zasłony, które później usunięto. Około 1899 roku dostarczono wagony letnie o zmienionej konstrukcji, które nie sprawdziły się w eksploatacji. Prawdopodobnie przebudowano je na gospodarcze lub zmodernizowano.

4. Wagony gospodarcze.

Początkowo tabor gospodarczy składał się z pługu odśnieżnego z własnym napędem (nr 99), 2 wagonów solarek, 2 wagonów montażowych i 2 wagonów narzędziowych. W 1900 roku na stanie były 22 wagony gospodarcze – wymieniony pług odśnieżny, polewaczka, 4 solarki, 4 wagony montażowe, 4 wagony do robót torowych oraz 8 dużych otwartych wagonów towarowych. W 1901 roku doszedł wagon wywrotka i wagon dźwigowy. W 1902 roku zbudowano w warsztatach ESB 4 wagony robocze (towarowe).

Statystyka wagonów tramwajowych w latach 1893-1902

Ważniejsze źródła:

S. Bufe: Strassenbahnen in Schlesien; Egglham 1992

Sprawozdania i analizy Elektrische Strassenbahnen Breslau